We mochten eindelijk weer samen een balletje trappen, nadat vorig jaar november de laatste wedstrijd plaatsvond in de vrijdagavond competitie. Maar twee weken voor de geplande wedstrijddag kregen we toch wel wat zorgen over het aantal speelsters. Op dat moment hadden we precies 7 ‘op papier’ fitte speelsters voor deze avond. En dus werd in de app meteen tot actie overgegaan, al snel was er een lijstje van oud speelsters die benaderd werden. Een beetje geluk voor ons was het opheffen van het team van Fc Eibergen en dus kaapten we twee toppers weg op de transfermarkt. Majorie Nijbroek en Linda Scharenborg komen ons versterken. En als klap op de vuurpijl had Tessa Pasman, negen maanden geleden nog bevallen van een dochter, wel weer zin om de voetbalschoenen aan te trekken. Uh voetbalschoenen, die moesten er nog wel komen. En bij gebrek aan maat 40 in de plaatselijke sportwinkel, volstond maat 42 ook wel. Kun je nog beter je voet er voor zetten. In 2 dagen hadden we ons team versterkt, niet gek.
De eerste competitieronde vond plaats bij sv Grol, voor velen van ons geen onbekend terrein. We spraken bewust wat vroeger af want er moest natuurlijk weer flink bijgekletst worden. Als een stel pubers gilden we bij het weerzien van oud teamgenoten en de herinneringen werden als snel weer opgehaald. En dus stonden we met de helft van het team al half aangekleed klaar voor een goede warming-up. Alleen die gene met de tas liet nog even op zich wachten, iets met manlief die ook ineens weg moest, help! Gelukkig kwam de tas nog enigszins op tijd. Wel stonden we natuurlijk als laatste team op het veld. Na de ietwat ongeorganiseerde warming-up, lees iedereen deed iets voor zichzelf en we liepen niet eens op 1 lijn, waren we klaar voor de eerste wedstrijd tegen sp. Neede. Nou ja klaar, misschien is een opstelling wel handig en de longen brandden al flink van alleen de warming-up.
De wedstrijd tegen sp. Neede begon wat stroef. Het viel nog niet mee een bal in de voeten te spelen, de bal tussen de palen te mikken en niet in een schijnbeweging van de tegenstander te trappen. De tegenstander kon hier goed van profiteren en kwam op 1-0 voorsprong. We bleven ervoor gaan, voor zover onze conditie dat toeliet en uiteindelijk was er een verlossend schot van onze debutant Linda die nota bene met haar chocoladebeen (doe mij zo’n been) met een goede schuiver de keeper passeerde. Opgelucht met het gelijke spel en met een grote glimlach op het gezicht liepen we van het veld. Wat blijft het toch een leuk spelletje.
De wedstrijden tegen Ruurlo en Erix werden beiden gewonnen met respectievelijk 2-0 en 2-1 met dank aan Irene die weer wist hoe je moest draaien en schieten. Ook Mandy droeg bij aan de score. Overigens ontdekte Laura in deze wedstrijd pas dat ingooien zo 2020 is en in 2021 alle ballen ingeschoten worden en was er de nodige onduidelijkheid over of je als keeper uit de hand mocht schieten. Ach ja we wennen er wel aan. Gaat alleen allemaal wat trager op deze leeftijd, je blijft toch vasthouden aan oude patronen.
De laatste wedstrijd was tegen sv Grol, een groep jonge dames, die ook nog uitkomen in de reguliere competitie. We moesten dus aan de bak. Banaantje, snoepje, watertje en een pep-talk van onze nieuwe coach Manon Klein Gunnewiek bereidde ons voor op deze laatste wedstrijd. De aftrap lag nog maar net achter ons of we konden de bal al uit het net vissen. Het tempo lag beduidend hoger en na 3 wedstrijden, gingen onze batterijen langzaam leeg. Daarna volgde snel de 2-0 voor sv Grol. Ergens kwam er bij iedereen een soort fanatisme los, waardoor we nog een keer de schouders eronder konden zetten. Oke met een beetje fysieker spel, als het niet mooi kan…, maar het hielp wel om weer wat vaker aan de bal te komen. Iedereen gooide alles in de strijd, Ilona heel letterlijk door vol haar lijf voor een schot te gooien, Laura wist de tegenstander nog een keer mooi te passeren en een schot op doel te lossen, maar moest na die poging even in het gras blijven liggen om energie te vinden om überhaupt weer in de benen te komen. En in de strijd, vergat Mandy even dat een sliding op een half veld toch echt niet mag, gelukkig zag de scheids het niet. En al het harde werken werd beloond. Irene scoorde de aansluitingstreffer en even kregen we wat hoop. Helaas niet veel later speelde we de bal in de voeten van de tegenstander en die wisten er wel raad mee. 3-1 werd de eindstand. Conclusie; voetballend is het best aardig, maar misschien moeten we toch maar eens gaan trainen als we mee willen doen aan het kampioenschap, zodat we niet alleen in ons hoofd kunnen omschakelen maar de benen ook nog mee kunnen doen.